Tuesday, July 29, 2008


Το ημερολόγιο ενός αδέσποτου

Ένα συγκλονιστικό οδοιπορικό στη ζωή ενός αδέσποτου…Πρέπει επιτέλους να μάθουμε ότι δεν είναι άψυχα αντικείμενα, που μπορούμε όταν δεν πληρούν πια τις προϋποθέσεις να τα πετάμε στον δρόμο. Πριν πάρετε κάποιο ζώο στο σπίτι πρέπει να το σκεφτείτε καλά. ΟΧΙ άλλα αδέσποτα στους δρόμους…
1η Εβδομάδα.Γεννήθηκα πριν από μια εβδομάδα. Τι τύχη να έρθω σ’ αυτόν τον κόσμο!

1ος Μήνας Η μάνα μου με φροντίζει πάρα πολύ. Είναι μια υποδειγματική μάνα.

2ος Μήνας Σήμερα με χώρισαν από την μαμά μου. Ήταν πολύ ανήσυχη και με τα μάτια της μου έλεγε αντίο, ελπίζοντας ταυτόχρονα, ότι η καινούργια ανθρώπινη οικογένειά μου θα με φροντίζει το ίδιο καλά, όπως κι εκείνη.

4ος Μήνας Μεγάλωσα γρήγορα και όλοι μου δίνουν την προσοχή τους. Στο σπίτι υπάρχουν πολλά παιδία, τα οποία είναι για μένα σαν αδέρφια. Είμαστε όλοι μαζί μια ζωηρή παρέα. Με τραβούν με το λουρί κι εγώ τους πειράζω παίζοντας.

5ος Μήνας Σήμερα γκρίνιαζαν εξαιτίας μου. Το αφεντικό μου θύμωσε γιατί έκανα πιπί μου μέσα στο σπίτι, αλλά δεν μου είχαν δείξει που μπορώ να το κάνω. Στο κάτω – κάτω κοιμάμαι στο πλυσταριό….. και πολύ απλά δεν μπορούσα να κρατηθώ !

6ος Μήνας Είμαι ένας χαρούμενος σκύλος. Έχω την ζεστασιά της οικογένειας μου, κι αισθάνομαι τόσο σίγουρος και προστατευμένος. Νομίζω ότι η ανθρώπινη οικογένειά μου μ΄ αγαπάει και με καλομαθαίνει πολύ. Όταν τρώνε, μου δίνουν κι εμένα πάντα κάτι. Η αυλή είναι μόνο για μένα και μ΄ αρέσει πολύ να θάβω την τροφή, που περισσεύει, στο κήπο, όπως οι πρόγονοί μου, οι λύκοι. Δεν με εκπαιδεύουν, άρα δεν πρέπει να ΄ναι λάθος ότι κάνω!

12ος ΜήναςΣήμερα έγινα 1 χρονών. Είμαι ένας ώριμος σκύλος. Τα αφεντικά μου λένε, ότι μεγάλωσα περισσότερο απ΄ ότι περίμεναν. Πρέπει να ΄ναι περήφανοι για μένα !

13ος Μήνας Σήμερα αισθάνομαι πολύ άσχημα. ΄΄Ο αδερφός μου΄΄ μου πήρε την μπάλα, παρ΄ όλο που εγώ δεν του παίρνω ποτέ τα δικά του παιχνίδια. Γι΄ αυτό του πήρα κι εγώ την μπάλα από το χέρι του. Αλλά τα σαγόνια μου έγιναν πολύ δυνατά, και τον τραυμάτισα άθελά μου. Μετά το γεγονός, με έδεσαν γερά έξω, δεν μπορούσα να φτάσω ούτε το φως του ήλιου. Είπαν ότι θα με προσέχουν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω καθόλου, τι έχει γίνει.

15ος Μήνας Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Εξακολουθώ να μένω πια μόνο στην ταράτσα. Νιώθω πολύ μόνος, η οικογένειά μου δεν με αγαπάει πια. Μερικές φορές ξεχνούν ότι πεινάω και διψάω. Όταν βρέχει δεν υπάρχει στέγη, να με προστατεύει από την βροχή και όταν ΄΄χτυπά΄΄ ο ήλιος το μεσημέρι, δεν βρίσκω πουθενά μια γωνία με ίσκιο.

16ος ΜήναςΣήμερα με κατέβασαν από την ταράτσα. Ήμουν σίγουρος, ότι η οικογένειά μου με συγχώρεσε και χαιρόμουν τόσο πολύ, που πηδούσα από τη χαρά μου μέχρι πάνω. Από τη χαρά μου κουνούσα συνέχεια την ουρά μου. Εκτός αυτού θα με έπαιρναν μαζί τους βόλτα με το αυτοκίνητο.Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο και ξαφνικά σταμάτησαν. Άνοιξαν την πόρτα και πήδηξα χαρούμενος έξω, πιστεύοντας, ότι θα περνούσαμε όλοι μαζί την μέρα μας στο ύπαιθρο.Δεν καταλαβαίνω, γιατί χωρίς να κατεβούν απ΄ το αυτοκίνητο έκλεισαν ξανά την πόρτα κι έφυγαν.΄΄ Ακούστε, περιμένετε….΄΄ ω, με ξέχασαν !!
Έτρεξα πίσω απ΄ το αυτοκίνητο με όλες μου τις δυνάμεις. Το μαρτύριό μου μεγάλωσε, όταν κατάλαβα, ότι εξαφανίστηκαν και δεν σταμάτησαν. Τότε κατάλαβα :ΜΕ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ !!!

17ος ΜήναςΠροσπάθησα μάταια να βρω τον δρόμο για το σπίτι. Έχω χαθεί. Στο δρόμο μου συναντούσα ανθρώπους με καλή καρδία, οι οποίοι έβλεπαν την λύπη μου και μου έδιναν κάτι να φάω. Τους ευχαριστώ απ΄ την καρδία μου. Ήθελα να με υιοθετήσουν και τους υποσχόμουν να παραμείνω αιώνια πιστός. Όμως αυτοί έλεγαν απλά : ΄΄Καημένο σκυλί΄΄ πρέπει να χάθηκε, και συνέχιζαν τον δρόμο τους.

18ος ΜήναςΠρόσφατα πέρασα μπροστά από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδία, που μου θύμισαν τα ΄΄αδέρφια΄΄ μου. Όταν τα πλησίασα, μια παρέα από αυτά άρχισε να μου πετάει πέτρες και κοιτούσαν ποιο στοχεύει καλύτερα για να με πετύχει.Μια από αυτές τις πέτρες τραυμάτισε το ένα μου μάτι κι από τότε δεν μπορώ πια να δω μ΄ αυτό.

19ος ΜήναςΔεν μπορώ να το πιστέψω. Όταν ήμουν ένας ωραίος σκύλος, όλοι ένιωθαν περισσότερη συμπόνια για μένα. Τώρα έχω χάσει πολύ βάρος και είμαι πολύ αδύνατος, έχω χάσει ένα μάτι και οι άνθρωποι με κυνηγούν με σκουπόξυλα, όταν προσπαθώ να βρω κάπου σκιά για το κουρασμένο και αδύναμο κορμί μου.

20ος ΜήναςΔεν Μπορώ πια να κινηθώ καθόλου. Σήμερα, όταν προσπάθησα να περάσω έναν δρόμο με πολύ κυκλοφορία, με πάτησαν. Ένας οδηγός έστριψε το τιμόνι του έτσι για να με πατήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση ικανοποίησης που είχε ο οδηγός. Ίσως ο θεός να ήθελε να πεθάνω, αλλά εγώ στραμπούλιξα μόνο τον γοφό μου. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος, τα πίσω πόδια δεν με υπάκουαν πια, και με μεγάλη δυσκολία σύρθηκα στην άκρη ενός δρόμου.

21ος ΜήναςΒρίσκομαι εδώ δέκα μέρες, στον ήλιο, στην βροχή, στο κρύο, χωρίς να τρώω και χωρίς να πίνω. Δεν μπορώ πια να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Νιώθω πολύ άσχημα, είμαι ξαπλωμένος σ’ ένα υγρό μέρος και το τρίχωμά μου πέφτει. Μερικοί άνθρωποι με προσπερνούν και είτε δεν με βλέπουν, είτε λένε : ΄΄μην τον πλησιάζει΄΄.
Είμαι σχεδόν αναίσθητος. Κάποια στιγμή με πλησίασε ένα ξένο άτομο. Η γεμάτη αγάπη φωνή της μ’ έκανε ν’ αντιδράσω. ΄΄Καημένο σκυλί, κοίτα πως σε παράτησαν΄΄ είπε…..Δίπλα της στεκόταν ένας άνδρας με άσπρη ποδιά. Άρχισε να με εξετάζει και είπε στην φιλική γυναίκα : ΄΄ΛΥΠΑΜΑΙ, αλλά αυτό το σκυλί δεν μπορώ πια να το βοηθήσω, είναι καλύτερα να το λυτρώσω από τον πόνο του. Και αυτή με δάκρυα στα μάτια συμφώνησε. Δεν μπορούσα ούτε την ουρά μου να κουνήσω και την κοιτούσα με μάτια γεμάτα απέραντη ευγνωμοσύνη. Μόλις που ένιωσε τον πόνο από την ένεση κι έπεσα στον αιώνιο ύπνο, γεμάτος απορία
ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ, ΑΦΟΥ ΚΑΝΕΙΣ
ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ.

21 comments:

prioni said...

Μνήμες

........ Σε τούτη την παλίρροια από μνήμες,
ριγώ ατού χρόνου τις κορφές,
κι οι σταλακτίτες των καιρών,
χαοτικές ιερουργίες των στιγμών,
σ' αγνοημένους δρόμους
ενός αέναου εικονικού Θεού.
Φορτώθηκα νωρίς την ηθική!
σε μιά αντίληψη του κόσμου αρσενική,
μοβ και μπλαβί τ' αρώματα,
μόλις μου τελειώσαν τα χρώματα.
Μα μόνος φόβος μου απόμεινε,
ένα φεγγάρι να θροΐζει την αλήθεια,
για τους ανθρώπους που αλλάζουνε,
πριν γίνουν άνθρωποι στ' αλήθεια.
Κοίταξα μέσα μου βαθιά,
και είδα φως, και γύρω μου
σκοτάδια.....

Βασίλης


Γι αυτό ακριβώς. Πάψαμε να είμαστε άνθρωποι, μάλλον ζούμε την ζωή της πολυθρόνας, που μας σερβίρουν το έτοιμο φαγητό, αλλοτριώνοντας κάθε ιδανικό!
Νά είσαι καλά που αγαπάς αυτά τα ταλαιπωρηένα πλασματάκια, που δεν είναι μόνο αυτά που ταλαιπωρούμε με τον πιό βάναυσο τρόπο

patsiouri said...

Λυπάμαι και προσπαθώ να βοηθήσω όλα τα ανυπεράσπιστα πλασματάκια.
Παιδάκια, σκυλάκια, γεροντάκια.
Τα αδέσποτα είναι η πο απλή περίπτωση, λίγη καλή θέληση να έχεις, λίγο φαγητό που δεν κοστίζει ακριβά, λίγο νερό που δεν κοστίζει τίποτα και μία στείρωση.
Και μία καταγγελία στην αστυνομία όπως έχω κάνει άπειρες φορές για όποιον έχω υπόψην μου πως απείλησε ζωάκι.
Η το γείτονα που έδειρε το παιδί του.
Και τη γυναίκα του.
Απλά πράγματα...

marianaonice said...

@patsiouri μου
Όσο σε @γνωρίζω τόσο νοιώθω να σ' αγαπώ!! Πίστεψέ με!
Είναι σαν να σκέφτεσαι με το μυαλό μου!!
Την ίδια λύπη και ευθύνη νοιώθω και εγώ για τα άμοιρα πλάσματα που έτυχε να γεννηθούν και να βρεθούν στον ψυχανώμαλο κόσμο μας!!
Να είσαι πάντα καλά μικρή μου!!

marianaonice said...

Πέρασα να ξαναδιαβάσω αυτό το αληθινό ημερολόγιο ενός αδέσποτου σκύλου.
Κάθε φορά που το διαβάζω τα μάτια μου τρέχουν γιατί ίσως θυμάμαι και εγώ που κάποτε βρήκα ένα αδέσποτο ετοιμοθάνατο σκυλάκι (Λίζα το λέγαμε στη γειτονιά και όλοι το ταϊζαμε)στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού μου, χτυπημένο από αυτοκίνητο, που ψυχορραγούσε ποιός ξέρει πόσες μέρες σε κάποιο χωράφι και όταν κατάλαβε ότι τελειώνει σύρθηκε στην πόρτα μου. Δεν το είχα δει έγκαιρα και θύμωσα όταν ο γείτονας μου είπε ότι το έβλεπε μέρες να κείτεται βαριά χτυπημένο σε γειτονικό οικόπεδο, αλλά δεν έκανε τίποτε!!
Ούτε τουλάχιστον μου το είπε!!!
Την έτρεξα στον κτηνίατρο, τις καθάρισε τις πληγές της, της έδωσε αντιβίωση και ορό και την πήρα σπίτι. Την ξάπλωσα σε ένα πατάκι στο πίσω μέρος της αυλής μας και έτρεξα πάνω να της φέρω λίγο ζεστό γάλα. Πριν κατέβω πάλι στην αυλή κοίταξα από το πίσω μπαλκόνι. Είχε ανασηκώσει το κεφαλάκι της και με κοίταξε με ένα ΒΛΕΜΜΑ που δεν θα το ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ!! Έτρεξα κάτω με το γάλα και τότε με πόνο φοβερό είδα να κείτεται το άψυχο κορμάκι της ακίνητο!!
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό και κάθε φορά που το θυμάμαι κλαίω...
Πονάμε @φίλη μου, αλλά νοιώθουμε άνθρωποι!! Και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτε!
Καλό σου ξημέρωμα.

patsiouri said...

Ευτυχώς υπάρχουν κι'άλλοι...
Ειναι τόσο ανακουφιστικό.
Το μαλάκα το γείτονα...
Δε θα του ξαναμιλούσα ποτέ...
Αμα παρατάγανε το παιδί του χτυπημένο να αιμορραγεί θα του άρεσε?

Ιωάννα said...

Το καημένο το σκυλάκι. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια. Στον 21ο αιώνα βρισκόμαστε!! Αν είναι δυνατόν!!

panikos kai fovera said...

τι τερατα που ειναι οσοι χτυπουν και εγκαταλειπουν τα ζωα στο ελεος του Θεου...
δεν εχουν το δικαιωμα να αυτοαποκαλουνται ανθρωποι...

Marina said...

Σαν το σκυλάκι της ιστορίας σου, εκατοντάδες άλλα. Και καλά αυτό απλά πήγε απο τροχαίο, άλλα τα βασανίζουν κιόλας. Τα βόρεια προάστεια πετάνε τα ακριβοπληρωμένα καθαρόαιμα σκυλιά τους νότια για να μη γυρίζουν πίσω. Το ίδιο κάνουν τα νότια προάστεια. Λές και δεν είναι πλάσματα, λές και είναι ανακυκλώσιμα υλικά.
Στο παλιό μου σπίτι, στο Ελληνικό, μας πέταγαν συνέχεια ζώα, άρρωστα, χτυπημένα, βασανισμένα, ετοιμοθάνατα..τσακωνόμουνα με τη πολυκατοικία, με τους γείτονες.. ένα χάλι.
Και μετά έρχεται πάλι ο άνθρωπος και αποτελειώνει το φονικό έργο. Δεν φτάνει να τα πετάνε, πρέπει να τα δηλητηριάζουν. Σκότωσαν το σκυλί του Alombar μέσα στο σπίτι τους, γιατί λέει γαύγιζε, πατάνε τις γάτες για σπόρ, όσο περνάει ο καιρός πιστεύω ότι η Ελλάδα πέφτει πολλά επίπεδα. Εμείς τη ρίχνουμε

akrat said...

.....
φρίκη...

another said...

το καλοκαιρι που περασε πηγα για δουλεια σε νησι,
και ενα βραδυ στα μεσα Ιουλιου βρηκα στο δρομο μια κουτα με 4 κουταβια το πολυ 5 ημερων,παρατημενα.Οταν πλησιασα την κουτα και πηρα αγκαλια ενα μικρο, ηρθε ενας μπαρμπας απο μια αυλη και μου ειπε
-παρτα γιατι αν μεινουν εδω θα τα σκοτωσω.
Τον εβρισα και πηρα τα 4 μωρα, με τα παιδια που δουλευαμε μαζι υιοθετησαμε απο ενα. (αν δεις στο blog μ εχω και φωτογραφιες)
Φροντισα τον μπουμπουκο μου σαν να ηταν το παιδι μου, τον εφερα και πισω σπιτι τον Σεπτεμβρη, και του βρηκα ενα καλο σπιτικο που ξερω οτι δεν θα τον πεταξει στο δρομο, μιας κι εγω δεν μπορουσα να τον κρατησω γιατι εχω γατουλι. δε μπορεις να φανταστεις ποσο στεναχωριεμαι που τον εδωσα..
Ειμαι ερωτευμενη με τα ζωα, μερικες φορες πιανω τον εαυτο μου να τα αγαπαει πιο πολυ κι απ τους ανθρωπους.
Ισως και με το δικιο μου καποιες φορες..

If...ιγένεια said...

Δεν μπορω να το διαβασω ολο.. Καλημερα..

Γιάννης Καραμήτρος said...

Πολύ συγκινητικό το κείμενο αλλά τα αδέσποτα σκυλιά είναι άλλη μία απόδειξη του πόσο τριτοκοσμική χώρα είμαστε.

Τα σκυλιά του κέντρου της Αθήνας είναι πράγματι για λύπηση αλλά τα σκυλιά των προαστίων όχι. Είναι ζωά και μιας και δεν ζουν ανάμεσα σε ανθρώπους ξαναβρήκαν το ένστικτό τους και είναι επιθετικά.

Για τα &%%^^& που παρατάνε τα ζώα τους δεν θα σχολιάσω!

Anonymous said...

Καλημέρα.. Πραγματικά δάκρυσα με αυτή την αφήγηση. όχι ότι δεν ξέρω πως είναι έτσι η κατάσταση αλλά δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Με στεναχωρεί που τα βλέπω έτσι πεταμένα στο δρόμο.. Πριν χρόνια είχα βρει κάμποσα μικρά αδέσποτα σε μια οικοδομή. Μόλις τελείωνα το δίαβασμά μου αργά το βράδυ έφευγα από το σπίτι (χωρίς να το λέω στους γονείς μου) και τους πήγαινα φαί.. Μετά από 3-4 μήνες όμως φύγανε και δεν τα ξαναείδα.. Έχω πάρει πολλές φορές τη φιλοζωική για να έρθει να πάρει σκυλάκια τραυματισμένα. Ελπίζω να σταματήσει αυτή η κατάσταση γιατί είναι βάρβαρο.Το σκυλί δεν είναι παιχνίδι. Ποτέ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό σε ζώο. Τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύ αναίσθητοι..

suncitizen said...

Δεν έχω ακόμα κατλάβει αν τελικά οι "φιλόζωοι" κάνουν καλό στα ζώα που τα αγαπούν...
Τα κλείνουν στο σπίτι και όχι στο φυσικό τους χώρο, τα στειρώνουν, ή -αναγκαστικά- πετάνε τα παιδιά τους στο δρόμο.
Φοβάμαι ότι αν δεν αγαπούσαμε τα ζώα, αυτά θα ήταν τελικά πιο ευτυχισμένα...

moutro said...

Εντάξει αλήθεια έκλαψα. Και δεν θα ξαναμαλώσω τη δικιά μου κι ας χοροπηδάει πάνω στο αυτοκίνητο. Μπράβο σου, ειλικρινά θέλει μεγάλο βάθος ψυχής για να νιώσεις έτσι.

Ταχυδρόμος! said...

Μαχαιριά, αλλά αυτή είναι η Ελλάδα.

Τυπος Νυχτερινος said...

Λάθος πράγμα να διαβάσω στις πέντε το πρωί (αν και το είχα διαβάσει κι αλλού...).
Παρόλα αυτά, το σκυλούκι σου στο προηγούμενο ποστ ήταν όλα τα λεφτά, patsiouri.
Συνέχισε να γράφεις και ν' αγαπάς τα ζουμπεράκια. Το χρειάζονται αλλά περισσότερο τα χρειαζόμαστε εμείς.

Τις καλησπέρες (ή μήπως καλημέρες;) μου.

Dory said...

Ένας καλός μου φίλος βρήκε πριν από μερικά χρόνια ένα σκυλάκι στη Λέσβο, κοντά στο χωριό του. Τον είχαν παρατήσει και γι'αυτό τον είπαν Lost. Όταν πέρασε το καλοκαίρι, το κουτάβι ήρθε με το πλοίο στην Αθήνα και από τότε μένει στα Εξάρχεια, μέσα σε ένα 3άρι γεμάτο έπιπλα, επιπλάκια, παραεπιπλάκια και γυαλικά. Η ουρά του δεν ακούμπησε ποτέ τίποτα και το μόνο πράγμα που μάσησε ήταν ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια που του τα αγόρασαν από την αρχή και ήταν δικά του. Έλεγα πάντα στον Σ. "τι καλός που είναι, φαίνεται πολύ έξυπνος" και εκείνος μου έλεγε "δεν είναι πολύ έξυπνος, αλλά είναι καλό σκυλάκι και τον αγαπάμε". Κάποια στιγμή ένας από την παρέα είπε "ρε σεις, μήπως να πάρω και εγώ ένα σκύλο..." και ο Σ. του είπε "είσαι σίγουρος; ένας σκύλος ζει το λιγότερο 10 χρόνια... αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τον βγάζεις 2 φορές τη μέρα βόλτα για να κάνει τσίσα του". Αυτό είπε μόνο και ο άλλος αμέσως άλλαξε γνώμη και δεν πήρε σκύλο. Ευτυχώς, γιατί θα είχε βρεθεί άλλο ένα παρατημένο σκυλάκι.

patsiouri said...

-Ιωάννα:

Δε μπορείς να φανταστείς πόσο εύκολα θα ψήφιζα για ορισμένους συνανθρώπους μας στείρωση και λοβοτομή...

-Πανικός και φοβέρα:
Αυτοί είναι τέρατα.
Αυτοί που τους καλύπτουν χειρότερα.
Και είναι περισσότεροι.

-Μαρίνα:
Και αυτό είναι το χειρότερο.
Δε μιλάμε πια για επίπεδο αλλά για δάπεδο...

-Ακρατ:
Χωρίς τέλος.

-Yet another:
Αν υπήρχε Κόλαση και ήταν όπως την ονειρεύομαι, ο μπάρμπας σίγουρα θα έκανε αιώνιες διακοπές εκεί.

-Ιφιγένεια:
Να'σαι καλά ρε συ...

-Ιωάννης:
Δεν καταλαβαίνω τη διαφορά.
Και ένα ζώο που γίνεται επιθετικό μάλλον έχει τους λόγους του.
Να το χτυπάνε κάθε τρεις και λίγο μαλακισμένα με το αμάξι επίτηδες για να κάνουν επίδειξη στη γκόμενα ας πούμε...

-Λέτα:
Πιο μικρή φοβόμουν τα αδέσποτα.
Τα έβλεπα και έτρεμα.
Εννοείται πως όταν πήρα σκύλο το ξεπέρασα, αλλά ακόμη και τότε δε θα μπορούσα να διανοηθώ ότι γίνεται να τους κάνεις κακό...

patsiouri said...

-Suncitizen:

Χμ...κάποτε είχα ταίσει ένα σκυλάκι από το δρόμο.
Δεν ξεκολλούσε από πάνω μου.
Είχα το Όνειρο και δε μπορούσα να το πάρω σπίτι.
Οοτε επριορίστηκα στο να το αφήσω να τριγυρνάει στη γειτονιά και να του αφήνω φαγητό.
Αυτό εκεί.
Εξω από την πόρτα μου στο πεζοδρόμιο κολλημένο και μέσα στη μαύρη μελαγχολία.
Μια μέρα είχα στα χέρια μου το λουρί της δικιάς μου και του λέω "Έλα να στο βάλω να πάμε μια βόλτα".
Μόλις του πέρασα το λουρί, έγινε άλλος σκύλος.
Αρχισε να χοροπηδάει και να κουνάει χαρούμενα την ουρά του!
Χοπ χοπ χοπ και πάλι ουρίτσα!
Όταν του το έβγαλα ξανάπεσε σε κατάθλιψη.
Όταν του το ξαναέβαζα πάλι μες τη χαρά...
Το συγκεκριμένο πλάσμα έψαχνε απεγνωσμένα αφεντικό.
Κάποιον να γίνει το αφεντικό ΤΟΥ.
Ανέλαβε ένας φίλος μου και τα πάνε μια χαρά.
Το σκυλάκι εξακολουθεί να μην κάνει βήμα όταν ο Ηλίας το αφήνει ελεύθερο...

patsiouri said...

-Μούτρο:
Είσαι ψυχάρα ρε συ...

-Ταχυδρόμος:
Και σ'αυτά και σε πολλά άλλα...

-Τύπος Νυχτερινός:
...να'σαι καλά.
Και εξακολουθώ να υπερασπιζω το "Κανείς δε σε υποχρεώνει να ασχοληθείς μαζί τους με το ζόρι. Αν δεν τα θές, αγνόησέ τα. Αν όμως πάρεις ένα, μην το αφήσεις ποτέ. Αισθάνεται όπως εσύ όταν ήσουν μικρός και η μαμά σου όταν της έσπαγες τα νεύρα σε απειλούσε πως θα φύγει...

-Dory:
Ευτυχώς και άλλαξε γνώμη...
Αν και φαντάζομαι πως αν δεν είσαι πολύ κακός άνθρωπος, μόλις το παίρνεις, αποκλείεται μετά να το πετάξεις.
Αυτές τις μέρες χάνω το Χοντρό Όνειρο.
Και είμαι χάλια.
Προχτές λοιπόν με είχαν πιάσει οι αισιοδοξίες μου και έλεγα στηδουλειά πως μπορεί να βγάλει και Ιούλιο.
Ενας μαλάκας μου είπε:
"Ασε ρε που θα χάσεις τις διακοπές σου...παράτα το σε κανά χωράφι να ψοφήσει. Αφού θα πεθάνει που θα πεθάνει..."