Για να σας θυμίσω τα τρυφερά αισθήματά σας για τα ζώα τα οποία υποθέτω πως μετά το τρομακτικό ομολογουμένως πόστ του Νικόλα θα έχετε ξεχάσει…σας παρουσιάζω και τη δική μου Κούκλα!!!Το Χοντρό Όνειρο ήρθε στην αγκαλιά μας πρίν 13 χρόνια περίπου..Ήταν δαρμένο, ταλαιπωρημένο, πεινασμένο και φοβισμένο…Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη της νύχτα στο σπίτι μας.Η καρδούλα της χτυπούσε ασταμάτητα από το φόβο. Όταν κάποιος επιχειρούσε να την ακουμπήσει, έβγαζε μικρές κραυγές πόνου, χωρίς να έχει πονέσει..
Προφανώς κάποιοι το έβρισκαν πολύ αστείο να παίζουν πετροπόλεμο με στόχο το Χοντρό Όνειρο μέσα στο χωραφάκι που ήταν πεταμένο και φυλακισμένο και είχε συνδέσει την οποιαδήποτε επαφή με πόνο…Τη νύχτα είπαμε να την αφήσουμε στη βεράντα να κοιμηθεί.Η αδερφή μου με ξύπνησε κάποια στιγμή πανικόβλητη, « ρέ, έχει καταιγίδα έξω, πάμε να βάλουμε μέσα το σκυλάκι »Το Σκυλάκι είχε τρομάξει τόσο πολύ που είχε πάθει αμόκ, έτρεμε περισσότερο και από μένα τη νύχτα που είχε μπεί ο διαρρήκτης στο δωμάτιό μου και έτσι οδηγηθήκαμε στην απόφαση να αποκτήσουμε κατοικίδιο…
Τα 13 χρόνια που ακολούθησαν, το Χοντρό Όνειρο κοιμάται σε δικό του κρεβάτι, με δικό του μαξιλάρι και δικό του κουβερτάκι με μαργαριτούλες πάνω!Φυσικά πάντα μαζί της στο δωμάτιο πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος!Το έχουμε πάρει απόφαση πως το Παιδί δεν την αντέχει τη μοναξιά!Το δωμάτιο αυτό φυσικά είναι το δικό μου, τώρα τελευταία που έχω ξεκόψει από το πατρικό λιγουλάκι, έχουν αναλάβει οι δικοί μου οι οποίοι το βλέπουν σαν το τρίτο τους παιδί, χωρίς καμία υπερβολή!Δεν υπάρχει περίπτωση να κανονίσει κάποιος από την οικογένεια διακοπές ή άλλη αναχώρηση αν δε βγάλουμε όλοι τα καρνέ να σιγουρευτούμε πως τη συγκεκριμένη ημερομηνία υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δύο διαθέσιμοι στην Υπηρεσία της Μεγαλειοτάτης…Δεν υπάρχει επίσης περίπτωση να παίζει έξω καταιγίδα, ντέρμπι Εθνικής ή Γαύρος-Βάζελος και οτιδήποτε ενέχει το φόβο της κροτίδας, χωρίς να έχουμε κανονίσει ποιος θα κάτσει μέσα το συγκεκριμένο βράδυ για baby-sitting !! Μάλιστα, οι φίλοι τσακώνονται και ποιος θα πρωτοέρθει για παρέα γιατί όλοι βλέπουν το Χοντρό Όνειρο κάπως σαν ανηψάκι τους! ( δε μιλάει, δεν ενοχλεί, είναι ελαφρώς χαζό και δειλό…τι να πείς, το ιδανικό παιδί!)
Θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο σκυλάκι του κόσμου, όμως υπάρχουν σκιές στα ματάκια του…Από εκείνη την πρώτη νύχτα φοβάται οτιδήποτε έχει σχέση με αστραπή, βροντή, κεραυνό και βροχή, όσο τίποτε άλλο..Φοβάται και έξω..άν κάποιος πάει να το πλησιάσει ή να το χαιδέψει παίρναι δρόμο κλαίγοντας…( οι πέτρες που λέγαμε..)Μετά από τόσα χρόνια, φοβάται ακόμα πως θα το παρατήσουμε! Όταν μένει για λίγο μόνο του, παρ’όλο που ξέρει πως στάνταρ κάποιος ύστερα από μερικές ώρες θα επιστρέψει, κλαίει ήσυχα ήσυχα σε σημείο που να ραγίζει η καρδιά των από πάνω που έχουν τα κλειδιά και κατεβαίνουν αυτοί να του κάνουν παρέα!
Αυτά λοιπόν..ελπίζω να μη φανώ γελοία λέγοντας πως δε βρίσκω καμία διαφορά στο να φροντίζω το Χοντρό Όνειρο από το να φροντίζω ένα κανονικό παιδί…απλώς είναι αρκετά πιο εύκολο γιατί δε ζητάει και τίποτα, μόνο αγκαλιά, μπαλάκι και το γιαουρτάκι του το βράδυ…καλό απόγευμα!!
25 comments:
Αυτό το γιαούρτι… :)
1. Όντως! Γιαούρτι;; Πρώτη φορά το φαντάζομαι ως σκυλίσιο έδεσμα. Βέβαια ο δικός μου σκύλος τρώει όλα τα υπόλοιπα...Από ψάρι και σταφύλια μέχρι φακές και φυστίκια! (όχι στα πλαίσια κανονικού γεύματος, αλλά σα μεζέ, ή πιο συχνά σαν...λάφυρα!!)
2. Επίσης, το...Όνειρο δε φαίνεται και τόσο Χοντρό! Μήπως παρεξηγηθεί από το χαρακτηρισμό? ;)
3. Έχει ολόιδια συμπεριφορά με το δικό μου, φοβιτσιάρα, αγαπησιάρα και σπιτόγατα (ωραίο παράδοξο ε;) !! Μόνο που εμένα δεν έζησε άσχημες εμπειρίες όπως το Χοντρό Όνειρο, από κούνια την έχουμε.. Είναι να το'χει και στο χαρακτήρα μάλλον.
4. Χαίρομαι να βλέπω doglovers! :))
-Νικόλα ναάί, θυμάσαι που το αναλύαμε το θέμα του γιαουρτιού??? Και του Νανάκου νομίζω τρώει!
-NakupendaQ Καλωσήρθες! Εχεις δοκιμάσει να του δώσεις??? Όλα ξετραιλαίνονται! Κι εγώ δέν το ήξερα, μου το είχε πεί μία φίλη που νοσηλευόταν καιρό στο νοσοκομείο και επειδή δέν έτρωγε τα γιαούρτια τα έπαιρνς ο φίλος της και τα έδινε στο σκυλάκι! Κι εγώ χαίρομαι να βλέπω ζωόφιλους, είναι παλιά η φωτογραφία, έχει παχύνει κι άλλο το μικρό μας Βουνό!
θα δοκιμάσω γιαούρτι κ στη δικιά μου απόψε. αλλά είναι κακομαθημένη κ θα με κοιτάει σαν να ρωτάει "που είναι το κρέας;". Καταλαβαίνω απόλυτα την τελευταία σου φράση. Κανέναν άνθρωπο δεν ξέρω που να χαίρεται τόσο πολύ όταν με βλέπει ακόμη κι αν έλειψα για 5 λεπτά.
τι μου θύμησες ρε συ. Το χοντρο-Τριφόν μου. Πάνε 3 χρόνια που πέθανε, σε βαθιά γεράματα. Παρόμοια ιστορία βασικά, τον βρήκαμε ολομόναχο και σουρομαδημένο, 2 βδομάδες αφού είχε πεθάνει ο Άρης μας. Ε, ο χοντρο-Τριφόν μας ήταν το καλύτερο φάρμακο για να ξεχάσουμε τον κακόμοιρο τον Άρη (πέθανε από καλαζάρ κι ήταν μικρούλης ακόμα).
Ο χοντρο-Τριφόν λοιπόν, είχε μια κοιλιά που ήταν σα να είχε πάθει τυμπανισμό, χωρίς πλάκα. Εκτός από γιαούρτι, έτρωγε μετά μανίας τυροπιτάκια, σπανακοπιτάκια και... όλα τα φρούτα, εκτός από πορτοκάλι!!
Μέναμε κοντά στο ΟΑΚΑ, οπότε κάθε φορά που είχε μάτς, μια από τα ίδια, έπρεπε να είμαστε δίπλα του να τον παρηγορούμε.
Και με την από κάτω γειτόνισσα, που είχε επίσης σκυλάκι (επίσης από το δρόμο), είχαμε αλλάξει κλειδιά και όποτε έλειπε ο ένας έκανε dog sitting ο άλλος γιατί και τα δυο δεν θέλανε να μένουν μόνα τους.
Να το χαίρεσαι το χοντρομπαλάκι σου !
-aniaris 'έχεις απόλυτο δίκιο, ποτέ δέν πρόκειται κάποιος να μας αγαπήσει περισσότερο από αυτά...ποτέ!
-Krotkaya..και είναι τόσο κρίμα που όλοι οι ψωνισμένοι της υφηλίου ψάχνουν για σκυλιά ράτσας και γίνονται τόσα ζευγαρώματα με το ζόρι...
Τόσα πλασματάκια περιμένουν μωρέ μαλάκα με την αγάπη στα μάτια τους, πάρε πιά, γαλαζοαίματε που το θές και με ταυτόυ=τητα, να σταματήσει και αυτή η αηδία...
Εγώ πάλι βρήκα γατούλη, όχι σκυλάκι, τραυματισμένο στο δρόμο, που λατρεύει την παρέα, τα γιαουρτάκια και τις λιχουδιές, φοβάται τα δυναμιτάκια και στα νιάτα του (τώρα ο γλυκός μου έχει κλείσει τα 12) διασκέδαζε με το να περπατάει στα κάγκελα του μπαλκονιού, να κάνει παρέα με τους σκύλους των διπλανών και φυσικά με το να μας κάνει ό,τι θέλει (αυτό το κάνει ακόμα)!!
Μακάρι να πέρναμε όλοι ένα ζωάκι από το δρόμο!Πιστεύω ότι όποιος το έχει κάνει δεν το έχει ματανιώσει στο ελάχιστο...
CrazyTourist2
Σου το εχω γραψει και αλλη φορα στο γραφω και τωρα, ειναι μια κουκλιτσα.
Πραγματικα αδυνατω να φανταστω τι ευχαριστηση βρισκουν καποιοι στο να βασανιζουν αυτα τα αθωα πλασματακια που μονο αγαπη ξερουν να δινουν.
Στα ματακια της Αθηνουλας μου εχω αγαπησει ολα αυτα τα πλασματακια.
Να τα χαιρομαστε λοιπον τα κοριτσακια μας και να σκασουν αυτοι που δε θα μαθουν ποτε τι σημαινει αγαπη χωρις ανταλλαγματα.
Πώς μένουνε συναισθηματικά κατάλοιπα ακόμη και στα ζώα απο τις παρεκτροπές(βασανισμούς) των ανθρώπων. Το δύστυχο, μόνο να δίνει αγάπη ξέρει.
Φιλάκια.
=) σκέτη γλύκα το ποστ!
Χαίρομαι που διάβασα αυτό το post! Είναι λαμπραντόρ ή απλά του μοιάζει? Μπορώ και εγώ να κρατήσω παρέα στο Χοντρό Όνειρο??... ΛΑΤΡΕΥΩ τα σκυλάκια!! :)) Θέλω και εγώωωωωωω..
Η γραφή σου είναι όνειρο....καθώς και ο σκύλος σου.Καλησπέρα
Εγώ πριν ένα χρόνο μάζεψα στο σπίτι ένα πολύ μικρό γατάκι, άσπρο με γαλανά μάτια και πολύ φοβισμένο. Το είχαν μάλλον πετάξει στο δρόμο και επειδή ως φιλόζωη (αγαπώ τρελλά όλα τα ζώα)κάθε βράδυ κατεβάζω φαγάκι σ΄ όλα τα αδέσποτα αυτό στεκόταν μακριά και δεν πλησίαζε μέχρι που κάποια στιγμή με εμπιστεύτηκε. Ήταν τόσο μικρό και απροστάτευτο που το πήρα επάνω στο διαμέρισμα. Τώρα η Σίσσυ, (γιατί μοιάζει με πριγκήπισσα) ζει μαζί μας, ταξιδεύει μαζί μας, κοιμάται στο κρεββάτι μας και έγινε μία υπέροχη ημίαιμη σιάμ γάτα που η καλωσύνη της και η ευγνωμοσύνη της ξεπερνά και τον πιο πιστό σκύλο. Είναι δε η καλύτερη συντροφιά για τη μοναχοκόρη μου. Άγγιξες το ευαίσθητο σημείο μου, καλή μου με το σημερινό σου πόστ. Να το χαίρεσαι το Χοντρό σου Όνειρο και να είσαι πάντα καλά!!
Τους αγαπώ πολύ αυτούς τους..μούργους.
Μου λείπει ο δικός μου..(μόλις κοιμόμουν, ερχόταν πάνω μου, να κοιμηθεί..)
Γερό να είναι.. :))))
Είναι πολύ γλύκα!! Τι ράτσα είναι;
Το δικό μου είναι αυτό στην φωτογραφία!! Τρελαίνετε για το γιαούρτι και για το κουπάκι αφού το κάνει 1002 κομμάτια!!!!!!
αφου δεν ειναι χοντρο..
Γεια σου κι από δω, καλή μου...Εμείς στο σπίτι έχουμε ένα γάτο, 9 ψάρια και 1 σκίουρο στην ντουλάπα... Ιστορίες με ζώα ανεβάζω κι εγώ, αλλά αφορούν κυρίως άγρια ζώα, από το Σταθμό προστασίας όπου εργάζομαι εθελοντικά...Κατά την άλλη Κυριακή, προβλέπω να ανεβάσω μια...μέχρι τότε θα ξαναπεράσω να τα πούμε...Καλό βράδυ...
Τα λατρεύω τα σκυλάκια, αλλά έχω την ατυχία να ζω σε πολυκατοικία! Γι' αυτό δεν έχω πάρει κάποιο...ακόμη! :)
ΓΙΑΟΥΡΤΙ?ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΠΑΛΙ..
http://spyros1000.blogspot.com/2008/06/2070.html
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ
Πολυ περιεργο ονομα για σκυλο.. Ιδιαιτερο. Το καημενο το σκυλακι σου τι περασε. Και το καθε σκυλακι που βρισκουν αστειο μερικα ρεμαλια να εκμεταλευονται και να το βασανιζουν. Ντροπη τους. Και δυστυχως δεν εχουν ολα την εξαιρετικη τυχη που ειχε το δικο σου σκυλακι!
Πρωτότυπο όνομα και πρωτότυπες συνήθειες στο φαγητό του!
Πολύ καλά κάνατε και το υιοθετήσατε το καημένο...είναι και πόλύ γλυκό στην εμφάνιση!
Τι μου θυμισες τωρα..Πανε αρκετα χρονια απο τοτε..ημουν μαθητρια και ειχα τον Igloo και οταν για ενα διαστημα περναγαμε δυσκολα οικονομικα, μοιραζομαστε το γιαουρτακι που αρεσε και στους δυο πολυ μιας και δεν μπορουσε ναχει ο καθενας το δικο του. Η Λυδια εχει ακριβως την ιδια πορεια και συμπεριφορα με το 'λουλουδι' σου.
Οποιος δεν ξερει μονο..εχει χασει ενα σπουδαιο κεφαλαιο απο τη ζωη..
Να εισαι παντα καλα!
Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να έχω σκύλο. Ο Καίσαράς μου όμως είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του σπιτιού μου! 'Οποιος δεν μπορεί να αγαπήσει ένα ζωάκι αμφιβάλω αν μπορεί να αγαπήσει οποιονδήποτε γενικότερα!
Post a Comment