Για να σας θυμίσω τα τρυφερά αισθήματά σας για τα ζώα τα οποία υποθέτω πως μετά το τρομακτικό ομολογουμένως πόστ του Νικόλα θα έχετε ξεχάσει…σας παρουσιάζω και τη δική μου Κούκλα!!!Το Χοντρό Όνειρο ήρθε στην αγκαλιά μας πρίν 13 χρόνια περίπου..Ήταν δαρμένο, ταλαιπωρημένο, πεινασμένο και φοβισμένο…Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη της νύχτα στο σπίτι μας.Η καρδούλα της χτυπούσε ασταμάτητα από το φόβο. Όταν κάποιος επιχειρούσε να την ακουμπήσει, έβγαζε μικρές κραυγές πόνου, χωρίς να έχει πονέσει..
Προφανώς κάποιοι το έβρισκαν πολύ αστείο να παίζουν πετροπόλεμο με στόχο το Χοντρό Όνειρο μέσα στο χωραφάκι που ήταν πεταμένο και φυλακισμένο και είχε συνδέσει την οποιαδήποτε επαφή με πόνο…Τη νύχτα είπαμε να την αφήσουμε στη βεράντα να κοιμηθεί.Η αδερφή μου με ξύπνησε κάποια στιγμή πανικόβλητη, « ρέ, έχει καταιγίδα έξω, πάμε να βάλουμε μέσα το σκυλάκι »Το Σκυλάκι είχε τρομάξει τόσο πολύ που είχε πάθει αμόκ, έτρεμε περισσότερο και από μένα τη νύχτα που είχε μπεί ο διαρρήκτης στο δωμάτιό μου και έτσι οδηγηθήκαμε στην απόφαση να αποκτήσουμε κατοικίδιο…
Τα 13 χρόνια που ακολούθησαν, το Χοντρό Όνειρο κοιμάται σε δικό του κρεβάτι, με δικό του μαξιλάρι και δικό του κουβερτάκι με μαργαριτούλες πάνω!Φυσικά πάντα μαζί της στο δωμάτιο πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος!Το έχουμε πάρει απόφαση πως το Παιδί δεν την αντέχει τη μοναξιά!Το δωμάτιο αυτό φυσικά είναι το δικό μου, τώρα τελευταία που έχω ξεκόψει από το πατρικό λιγουλάκι, έχουν αναλάβει οι δικοί μου οι οποίοι το βλέπουν σαν το τρίτο τους παιδί, χωρίς καμία υπερβολή!Δεν υπάρχει περίπτωση να κανονίσει κάποιος από την οικογένεια διακοπές ή άλλη αναχώρηση αν δε βγάλουμε όλοι τα καρνέ να σιγουρευτούμε πως τη συγκεκριμένη ημερομηνία υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δύο διαθέσιμοι στην Υπηρεσία της Μεγαλειοτάτης…Δεν υπάρχει επίσης περίπτωση να παίζει έξω καταιγίδα, ντέρμπι Εθνικής ή Γαύρος-Βάζελος και οτιδήποτε ενέχει το φόβο της κροτίδας, χωρίς να έχουμε κανονίσει ποιος θα κάτσει μέσα το συγκεκριμένο βράδυ για baby-sitting !! Μάλιστα, οι φίλοι τσακώνονται και ποιος θα πρωτοέρθει για παρέα γιατί όλοι βλέπουν το Χοντρό Όνειρο κάπως σαν ανηψάκι τους! ( δε μιλάει, δεν ενοχλεί, είναι ελαφρώς χαζό και δειλό…τι να πείς, το ιδανικό παιδί!)
Θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο σκυλάκι του κόσμου, όμως υπάρχουν σκιές στα ματάκια του…Από εκείνη την πρώτη νύχτα φοβάται οτιδήποτε έχει σχέση με αστραπή, βροντή, κεραυνό και βροχή, όσο τίποτε άλλο..Φοβάται και έξω..άν κάποιος πάει να το πλησιάσει ή να το χαιδέψει παίρναι δρόμο κλαίγοντας…( οι πέτρες που λέγαμε..)Μετά από τόσα χρόνια, φοβάται ακόμα πως θα το παρατήσουμε! Όταν μένει για λίγο μόνο του, παρ’όλο που ξέρει πως στάνταρ κάποιος ύστερα από μερικές ώρες θα επιστρέψει, κλαίει ήσυχα ήσυχα σε σημείο που να ραγίζει η καρδιά των από πάνω που έχουν τα κλειδιά και κατεβαίνουν αυτοί να του κάνουν παρέα!
Αυτά λοιπόν..ελπίζω να μη φανώ γελοία λέγοντας πως δε βρίσκω καμία διαφορά στο να φροντίζω το Χοντρό Όνειρο από το να φροντίζω ένα κανονικό παιδί…απλώς είναι αρκετά πιο εύκολο γιατί δε ζητάει και τίποτα, μόνο αγκαλιά, μπαλάκι και το γιαουρτάκι του το βράδυ…καλό απόγευμα!!
